Stotteren is niet-vloeiend spreken, een verstoring in het ritme van het spreken. (NFS, 2000) De kenmerken zijn het herhalen van klanken (i-i-ik), het verlengen van klanken (ssslang) en het vast blijven zitten op bepaalde letters (b…-bal).
Veel personen die stotteren maken tijdens het spreken tal van bij bewegingen met tong, lippen, kaken, ogen, armen en benen. Er zijn verschillende manieren van stotteren. Elk kind dat stottert, stottert op zijn eigen manier.
Naast deze hoorbare en zichtbare kenmerken speelt er zich bij het kind ook van binnen heel wat af. Het kind denkt meestal negatief over zijn spreken.
Het stotteren gaat vaak gepaard met gevoelens van angst, schaamte, verdriet, frustratie en agressie. Deze emoties gaan vaak samen met een verhoogde hartslag, zweten, onregelmatige en versnelde ademhaling, spanningen in vele spieren of blozen. Stotteren ontstaat bijna altijd op jonge leeftijd, meestal rond 3 à 4 jaar, in een periode dat de spraak en taal zich volop ontwikkelt. Elke kleuter vertoont normale onvloeiendheden aangezien zijn taalverwerving volop in ontwikkeling is. In een voorafgaand onderzoek wordt nagegaan of de onvloeiendheden normaal zijn of eerder kenmerkend zijn voor stotteren. De behandeling is een sociaal-cognitieve gedragstherapie en bestaat uit indirecte therapie en directe therapie. Bij indirecte therapie krijgt de omgeving van het kind adviezen en wordt begeleidt in de communicatie met het kind (oudertraining). Daarnaast wordt het kind ook direct behandeld. Bij de behandeling wordt rekening gehouden met het individuele stottergedrag van uw kind. De ouders en/of andere verzorgens en het hele gezin wordt altijd bij de behandeling betrokken.

Jonge kinderen leren spelenderwijs praten en ze verkennen spontaan ons klanksysteem. Het is normaal dat tot op een bepaalde leeftijd spraakproblemen voorkomen. Als het kind echter achterop blijft in zijn spraakontwikkeling in vergelijking met leeftijdsgenootjes, spreken we van een articulatiestoornis. Deze stoornis kan fonetisch of fonologisch zijn.
‍Fonetische articulatiestoornis
‍Als kinderen er niet in slagen om sommige klanken tot stand te brengen of klanken op een incorrecte manier produceren. De meest voorkomende spraakproblemen hebben betrekking op de klanken [s], [z], [t], [d], [l], [n] waarbij kinderen de klanken produceren met de tong tussen de tanden of lispelen en [r] wanneer er onvoldoende trilling is. Dit kan komen door te slappe tongspieren of te weinig beheersing van de tongmotoriek.
Fonologische articulatiestoornis
‍Bij een fonologische articulatiestoornis is het kind wel in staat om de spraakklanken correct te produceren, maar de klanken worden vereenvoudigd of verwisseld. Dit zorgt ervoor dat deze kinderen heel moeilijk verstaanbaar zijn voor anderen. Vaak verwisselen kinderen de medeklinkers [k] en [t], ze vereenvoudigen medeklinkerclusters of vervangen medeklinkers door [w] of [j].

Kinderen leren tijdens de taalontwikkeling woorden en ze verwerven inzicht in het hanteren van grammaticale en communicatieve regels. De taalontwikkeling verloopt volgens bepaalde fasen en er wordt  op een bepaalde leeftijd verwacht dat die vaardigheden beheerst zijn. Kinderen met een vertraagde taalontwikkeling zullen sommige vaardigheden pas later ontwikkelen. Enkele taalvaardigheden kunnen gestimuleerd worden door therapie en door de onmiddellijke omgeving van het kind (ouders, grootouders, school).De taalproblemen kunnen zich voordoen in het taalbegrip, de taalvorm, de taalinhoud en/of het taalgebruik. Bij problemen in het taalbegrip heeft het kind moeite om de gesproken taal te begrijpen. Bij problemen in de taalvorm zien we dat het kind korte en ongestructureerde zinnen bouwt, werkwoorden foutief vervoegd en foutieve meervoudsvormingen gebruikt. Bij problemen in de taalinhoud kan er sprake zijn van een beperkte woordenschat en is het vertellen van verhalen moeilijk. Er kan ook sprake zijn van woordvindingsproblemen. Bij problemen in het taalgebruik zijn er moeilijkheden met het gebruik van taal in gesprekken met anderen en zijn communicatievoorwaarden onvoldoende ontwikkeld. Mogelijks is er ook sprake van dysfasie, een spraak-taalontwikkelingsstoornis.

Heesheid bij kinderen kan van voorbijgaande aard zijn, maar kan soms ook blijvend zijn. Kortstondige heesheid kan het gevolg zijn van een luchtwegeninfectie, deze verdwijnt snel zodra de infectie voorbij is. Chronische heesheid is een gevolg van foutief stemgebruik en stemmisbruik en vereist daarom een logopedische behandeling. Doordat kinderen aanhoudend roepen, zingen, te luid spreken en/of hun stem foutief gebruiken, kunnen er stembandknobbels ontstaan. Dit wordt vastgesteld door de NKO-arts. Tijdens de therapie worden er goede stemtechnieken aangeleerd, waardoor de stem op een goede manier gebruikt wordt en de stembandknobbels kleiner worden en/of verdwijnen.